.:: SATOR ::.

Issay

A ja nie. <uśmiecha się enigmatycznie>

Mnie "Zbieracz" ani nie oczarował, ani nie sprawił, że chciałabym utopić książkę zusammen z bohaterami w Odrze. Łatwiej chyba traktować go jako wspaniały warsztatowo, ale skopany fabularnie fanfick. Odniosłam wrażenie, że Kossakowska bardziej skupiła się na przekonaniu do siebie fandomu, zamiast na domizianiu wiernych fanów. Szkoda, ale na tom drugi będę czekać z niecierpliwością.
Ale na zamysł "próby" dla Daimona zgodzić się nie mogę.

Marcina

Mnie się wydaje że nie tyle próby dla Daimona, co dla reszty archaniołów - szczególnie Gabriela i Razjela.
A dlaczego nie, Issay?

jiraz

ja bym sie tak nad ta wspanialowscia warsztatowa nie rozwodzila - Kossakowska ma momentami straszny warsztat, na ktorym cierpi i siewca i Zbieracz - przedpremierowy kawalek Zbieracza, przepraszam, wywolalu na mej twarzy usmiech, ale odajze nie zachwytu...

powiem tylko: Begggggggg....

Issay

Marcino, bo to by nie miało sensu. Załóżmy, że Frey kradnie Razjelowi swój własny miecz. Bierze zamach, koteria archanielsko-głębiańska wstrzymuje oddech i Gwiazda Zagłady nie świeci.
"To co, chłopaki, idziemy do domu?" pyta Daimon, spokojnie zapalając peta. Błaaaagam.
Jak na moje oko, Apolyon wcale nie będzie aniołem, który powie Burzycielowi "Jasność cię wypróbowała, nie musisz robić rozpierduchy, idź do domu". Wręcz przeciwnie, węszę tu pojedynek, jaki się nam nawet nie śnił.

A w porównaniu z grafomaństwem w postaci "Siewcy" wydanie pierwsze, "Zbieracz" to gigantyczny postęp w warsztacie autorki. Do Grzędowicza czy Dukaja Kossakowskiej jeszcze daleko, ale i tak jest wspaniale jak na jej możliwości.

Lukseja

Ja bym wolała, żeby Kossakowska w swoim "warsztacie" się cofnęła. W rozwoju. Wtedy byłyby większe szanse na coś takiego jak "Siewca". Jak nie miała warsztatu, właśnie "Siewcę" napisała.

Marcina

Ja widzę wielką walkę z Apolyonem, którą oczywiście (jakże by inaczej) Daimon wygra po wielkich trudach. Następnie zabiera się do rozwałki Ziemi i tu widzę Wielkie Wystąpienie Jasności i ogólne katharsis.
Wiem, tandeta, ale jakoś tak mi pasuje do całości.
A w ogóle to moze zarzucę nowym tematem? Bo mam wrażenie, że odbiegamy lekko od wrażeń a przechodzimy do przepowiedni Razz

O-Ren

Lukseja

Recenzja będzie długa, pełna dygresji i niepoprawna. Do czytania nie zmuszam.

Nigdy nie zapomnę tamtego momentu. Nie dlatego, że w momencie, gdy się wydarzył, czułam coś szczególnego. Dopiero potem to wydarzenie nabrało wagi i zostało zapamiętane.
Mam trzynaście lat. Jestem w szkole. Podchodzi do mnie mój chłopak, świr na punkcie fantastyki i daje mi książkę. Okładka mi się nie podoba. Jakiś anioł z pyskiem mordercy. Tandetna. Ale biorę i czytam, bo chłopak mówi, że świetna.
Książka mi się nie podoba. Omijam cały opis bitwy z Siewcą i nie wszystko rozumiem. Omijam wszystkie fragmenty, w których pojawia się Asmodeusz, bo on mnie przeraża. Lucyfer irytuje mnie tym, jaki jest „niepoprawny religijnie”. Nie, książka zdecydowanie mi się nie widzi, nie i już.
Ale ja zawsze czytam książki kilka razy.
Przy drugim razie coś się zmienia, jakieś klapki spadają z oczu i nagle Daimon Frey zostaje ideałem faceta, człowieka i w ogóle wszystkiego, czego się da. Nadal wiele nie rozumiem. Czytam inne książki z serii anielskiej. Stopniowo konstruuję we własnej głowie zasłyszane historie w jeden świat. Piękny świat. Świat, który chcę znać.
Mam czternaście lat i życie mi się wywraca do góry nogami. Pomimo tego zachowuję rytuały sprzed „wywrotu”. Czytam „Siewcę”. Po raz pierwszy wybucham śmiechem czytając o Asmodeuszu, zostaje on moim ulubionym bohaterem po Freyu. Ale mam wyrzuty, że podoba mi się bohater tak „zły”. Spędzam rok na próbie (myślę, że udanej) zrozumienia go jako postaci, z jednej strony okropnego polityka, z drugiej cudownego mężczyzny i przyjaciela.
Idę na konwent fantastyki organizowany w rodzinnym mieście. Tam dowiaduję się o kontynuacji. Zaczyna się głupi rytuał, który możemy umownie nazwać „zbieraczomanią”.
Przez cztery lata, od kiedy dowiedziałam się o kontynuacji do momentu jej wydania, będąc po drodze Empiku wchodzę na dział fantastyki. Patrzę. No wiem, że nie ma. Ale patrzę. Któregoś dnia będzie.
Mam siedemnaście lat i wyciszam się emocjonalnie. Asmodeusz spada z piedestału, tylko po to, żeby wpuścić tam swojego najlepszego przyjaciela. Ale w sumie lubię większość postaci, po prostu Lucyfer jest takim… no, moim panem obecnie. Politykę, postacie, błędy, fakty, opisy – to wszystko na temat świata anielskiego znam już na pamięć, mogę robić za słownik i czasami nawet robię.
Mam osiemnaście lat, jestem zarejestrowana na internetowym forum fanklubu „Siewcy” i doczekuję się premiery. Już od dawna nie liczę na to, że będzie taki jak Siewca, już po „Zakonie Krańca Świata” będąc przygotowana na wszystko.
I dobrze, bo „Zbieracz” gra fandomowi na nosie. Zmienione charaktery bohaterów, porzucenie wątków niedokończonych w Siewcy, zmiana stylu narracji, zmiana głównej idei książki – to wszystko sprawia, że fandom najpierw dostaje szoku, potem rozpaczy, a potem szału.
Co po kolei nie gra, fandom wie wystarczająco dobrze. Recenzje wykazujące, co się komu nie podoba, są na ten moment produkcją absolutnie masową. Sama też się jednak poskarżę: Ktokolwiek widział, ktokolwiek wie:
- zielonowłosy, fioletowooki inteligentny facet z problemami emocjonalnymi, lojalny dla przyjaciół, koszmar dla wrogów, ostatni raz widziany w swoich burdelach w piekle
- główny bohater pierwszej części „Boskiej komedii”, zajmujący pieśń dwudziestą czwartą, romantyczny, beznadziejny polityk z niezłym piórem i oczami, za które bym zabiła
- sfrustrowany, genialny polityk, znany głównie ze zwiastowania, jakby to wcale nie on zamieniał ludzi w słup soli, też seksowny jakby wcale nie miał białych skrzydeł, tylko czarne
- znany jako najważniejszy w ludzkiej świadomości anioł, o ile ważność da się stopniować, pogromca Szatana i żołnierz, oczy jak chabry, włosy jakby malował je Tycjan
Mogę tak długo, ale chyba wystarczy, idea złapana. Te narzekania to produkcja naprawdę masowa.
I chyba tu jest pies pogrzebany. Jak tak nam się nie podoba… to co tyle ludzi robi na forum fanklubu? Skąd te dyskusje? Skąd wybuch i rozkwit momentalny fanfiction? Skąd tyle szybkich reakcji, skąd takie intensywne reakcje?
Zamiast bawić się w ocenianie stylu Kossakowskiej, należy zwrócić oczka na coś innego u tej pisarki:
a) wydała książkę, która choć miała błędy i zatrącała o grafomanię, dysponowała takimi bohaterami, że podbiła serca polskich nastolatek. Wśród fanów nastolatek jest przewaga, ale nie tylko one kochają książkę.
b) wydała też kontynuację tej książki, która choć spowodowała początki planowania morderstwa twórczyni przez fanki, momentalnie stała się bestsellerem, wzbudziła falę recenzji, dyskusji, zaprzeczeń, wrzasków (Kuźwa, to nie jest mój Michał!), ale to nic. Najważniejsze jest to, że…
c) pisarza ocenia się po jego dorobku, tak jak wiemy, że słońce świeci po jasnym niebie. A ta pisarka schrzaniła, zabolała, chałturzyła, nie wiadomo normalnie jakich jeszcze literackich grzechów wobec fandomu się dopuściła, a mimo to…
d) Każdy z was przeczyta drugi tom „Zbieracza”. Może nie czekacie na niego jak na tom pierwszy, ale czekacie. A poza tym… zdarzyli się ludzie, którzy nie przyjęli „Zbieracza” do wiadomości oficjalnie. Nieoficjalnie wszystkie nie-Daimona-fanki już były zmuszone uznać, że „Zbieracz” to nie książka. I one zostają przy „Siewcy”. A co. (Daimon to jedyny niepokiereszowany … znaczy, on też jest pokiereszowany, ale najmniej w „Zbieraczu”).

Nieważne, jaką krzywdę fandomowi zrobił „Zbieracz”. Nieważne, czy jest to książka dobra, czy zła. To jest sedno tej recenzji.
Recenzje budują pisarza, mają mówić, czy warto, czy nie, czy wchodzi na szczyty, czy z nich spada. A tu klops.
Bo to nieważne, jaką książką jest „Zbieracz” dla reputacji Kossakowskiej.
Skoro tak mocno ludzie łapią się „Siewcy”, tak mocno boli ich „Zbieracz”, to pisarka jest genialna. I ani „Zbieracz”, ani nic innego nie obniży jej prestiżu. Być może „Siewca” będzie jedyną tak uwielbianą pozycją w dorobku tej pisarki. Być może od tego debiutu powieściowego jej gigantyczne sukcesy się zakończą.
Ale... Nikt nie wieszczy jej literackiego końca. Spekuluje się zmianę stylu na gorszą, ale nie zapowiada spadku zainteresowania jej twórczością.
A jakie to ma znaczenie, skoro wydanie kontynuacji, która nie spodobała się ludziom, nie sprawia, że mówią o niej z litością? Bo nie mówią. Mówią z niedowierzaniem, gniewem, złością, ale nikt jej nie współczuje. Bo nie ma czego.

„Zbieracz” nie obronił się. Nie on. To "Siewca" obronił się po raz kolejny.

Velveten

Ness

*dołącza, nucąc pod nosem z ogromną nadzieją piosenkę o tym, że wszystko na pewno będzie dobrze, w pokoju obok mieszka Bóg*

O-Ren

Piękna, rzetelna recenzja. Nic dodać nic ująć. Cała prawda zawarta w słowach. Brawo.

Elspeth

Nie mogę się zgodzić ze wszystkim co napisałaś. Dlaczego odnoszę wrażenie, że w opinii części z Was mamy do czynienia z najgorszą książką tego dziesięciolecia/stulecia/roku? Wydaje mi się, że wiele zależy od tego, czego każdy indywidualnie po tej powieści spodziewał. Nikt chyba oficjalnie nie twierdził iż będzie to kontynuacja wątków z Siewcy, że nadal będzie tak "landrynkowo''. Ale przy tak skąpej ilości informacji na temat Zbieracza przez długi czas fani zdążyli narobić sobie wielkich nadziei. Rozczarowanie rozumiem w zupełności, sama niedawno poczułam się totalnie zażenowana drugą częścią jednej z moich ulubionych gier, nie zostawiłam na niej suchej nitki, podczas gdy większości forumowiczów z odpowiedniego forum się podobało. Tak jak i w tamtym przypadku należy mówić o zupełnie innej powieści, nie drugiej części Siewcy. Ciekawa tylko jestem, jak ogólnie się Zbieracz przyjął, wśród ogółu fanów. Wydaje mi się, że aż tak ostra krytyka pani Kossakowskiej jest niesłuszna, a Zbieracz naprawdę nie jest najgorszą książką w jej dorobku.
A tak na marginesie, to mi najbardziej z całej tej anielskiej sagi podobali się Obrońcy Królestwa oraz opowiadanie nominowane do Zajdla, nie pamiętam jak ono się nazywało, a nie Siewca Smile

Exterminans

Nareszcie przeczytałam^^
I przyznam, że mi się podobało. Pewne rzeczy mnie irytowały (poza tym ja pierwsza wysnułam teorię, że to archaniołowie są opętani, więc, kochany Razjelku, możesz się schować Razz

). Mianowicie:
1. Ta przesadna zmiana w osobowości archaniołów. Zwłaszcza Michała, on był zdecydowanie najgorszy pod tym względem. No i gdzie, zaraza, zaginął Rafałek? Czyżby przez całą powieść zajmował się szlochaniem, o czym autorka nie wspomniała?
2. Ten przesadzony, werteryczny ból istnienia połączony z egotyzmem. Ach, jaki ja jestem biedny, ja Daimon czy ja Asmodeusz, moi przyjaciele się ode mnie odwrócili, zdradzili, sponiewierali i tak bardzo cierpię, że roztrząsam to i roztrząsam! Bo podrywanie lasencji z wernisażu lub wspominanie tego, co było jest tak zajmujące, że mam w głębokim poważaniu wszystko inne! Bo przecież cierpię! I co z tego, że mój najlepszy kumpel zaraz sprawi, że jego państwo runie w posadach? Cierpię po brutalnej stracie ukochanej i w tym cierpieniu podrywam inną! No po prostu czasami śmiać mi się chciało...
3. No i coś, o czym wspomniałam w shoutboxie, czyli nadużywanie słowa "brat". Może ja jestem przewrażliwiona na punkcie tego wyrazu przez moje własne odchyły od normy, ale dużo tam tego było! Nienaturalnie dużo. Za dużo.
4. No i fakt, te ilustracje. Po prostu brzydkie. O ile nad niektórymi rysunkami z np. "Żarn niebios" mogę się rozpływać godzinami, o tyle te do "Zbieracza..." to są po prostu bohomazy. Lepiej by było już bez nich. Bo dobra ilustracja potęguje nastrój i przedstawia emocje. Zła - psuje klimat.

No, ale były też rzeczy, które mi się szalenie podobały
1. Pierwsza i najważniejsza - styl! To było trzysta ileś tam stron delektowania się stylem Mai, który wprost uwielbiam. Uczta, i to bardzo wystawna! Lubię jej zmetaforyzowane opisy. Zwłaszcza te, które dotyczą ran, krwi i bólu. Ale tu znów daje o sobie znać moje spaczenie^^
2. Koty podbiły moje serce. I wzruszył mnie Hariel. W swojej ciepłej, prostej dobroci.
3. No i cieszę się, cholernie się cieszę, że się popsuło między Daimonem i Hiją. Very Happy

Księżniczka strasznie działała mi na nerwy, poza tym nie zajmują mnie wątki miłosne. A piękna, idealna miłość ślicznej Hiji i silnego, męskiego Freya była okropna. Mam nadzieję, że Mai nie przyjdzie do głowy w drugim tomie znowu połączyć ich w perfekcyjną parę.
4. Scena ucieczki na motorze powaliła mnie na łopatki. Dawno takiego ubawu nie miałam! Very Happy

Trochę jak z kiepskiego filmu, ale za to jaki efekt komiczny! Very Happy

Ale ogólnie mi się "Zbieracz..." podobał. Faktem jest, że nie miałam absolutnie żadnych wyobrażeń ani nadziei odnośnie tej książki i, nastraszona przez użytkowników pewnego forum Wink

, do czytania zabierałam się pełna obaw. Niepotrzebnie. Bo wrażenia po lekturze mam pozytywne. I nawet czuję natchnienie.
No i pewnie zapomniałam jeszcze o czymś napisać, zapewne mi się przypomni w czasie wieczornej kąpieli. Razz

Ze mną tak zawsze.

Strzyga

Przyznam szczerze, że zaczynając czytać absolutnie nie rozumiałam na co wszyscy tak narzekają. Po przeczytaniu nadal nie rozumiem, dlaczego moja koleżanka wypłakiwała mi się w słuchawkę, że tak jak Siewcę połknęła, tak teraz przez Zbieracza nie może przebrnąć - przy czym zaznaczam, że powoływała się tutaj na ciężki, nieprzyjemny styl. Styl jest najlepszą stroną książki, którą, swoją drogą, przeczytałam od deski do deski w pięć i pół godziny - i naprawdę-naprawdę nie mam pojęcia, jak można jej nie połknąć. Narracja jest IMO podobna do Upiorów, ale jak Upiorów nie zmęczyłam, tak tutaj delektowałam się stylem - absolutnie pyszny. I nawet wcale mi nie przeszkadzało, że ulubionym słowem autorki stała się "kloaka", wiesz, Velve? XD
Chociażby z tego powodu, nie da się powiedzieć, że Zbieracz nie jest dobrą książką. Jest. I, jak to już stwierdzono, jako osobna książka broniłby się świetnie. Ale jako kontynuacja Siewcy...

Kuźwa, to nie jest mój Michał! (Tak, dedykacja dla Lux.) I mówię to jako biedny, umęczony, zniszczony psychicznie jednoosobowy fanklub Michaela (tak swoją drogą, od kiedy oni do niego mówią "Mikail"? Że o "braciach" nie wspomnę - naprawdę za często, skoro tyle osób zwróciło uwagę.)
Ale poważnie - ten cholerny Cień tutaj naprawdę musiał zadziałać. Bo jeśli pani Maja wytłumaczy to tylko zazdrością i porywczym charakterem Michałka, to się wścieknę i chyba uznam, że nie tylko nie czytała swoich poprzednich książek, ale jeszcze wciągnęła jakiś fajny proszek. Opętanie - ok, ale taka zmiana charakteru? No proszę...
Gabriel chyba przeszedł lobotomię, albo przynajmniej bolesną amputację charakteru. Rozumiem, że jego zachwyt dotyczący powrotu Jasności, to był objaw tego "zmęczenia władzą" o którym słyszeliśmy przed premierą? Zawsze jednak obstawiałam, że gdyby Jasność wróciła, Dżibril wpadłby w panikę - bo, rany, aaa!, przecież koalicja, przecież jaki tu jest burdel i, rany, co z moim stołkiem?!
Razjel... Hm. Razjel. Przyznaję, ta postać nie jest mi zbyt bliska, ale jednak okazało się, że książka traci, kiedy znika nie wiedzieć gdzie "zimny seksapil" Księcia Magów. To samo dotyczy charakteru Gabriela, który czynił z Regenta IMO najciekawszą postać tuż po Lucyferze - ze względu na wyrywanie się z szablonów.
No właśnie, Lucyfer... *wzdycha i ze zmęczeniem uciska skronie* No dobra, co tu kryć - Maja zrobiła z niego totalnego idiotę bez charakteru. Mało tego, zrobiła totalną ciotę. Co jest nie lada wyczynem, biorąc pod uwagę, że jego wcale w tej książce nie ma dużo.
Pod jednym względem pani Kossakowska stanowczo przeszła samą siebie - pod względem epizodyczności postaci Rafaela. Dżizas, on chyba jeszcze nigdy aż tak nie zniknął. Jedno zdanie. Matko, aż się zaczęłam zastanawiać, czy aby Velve go przemyślnie nie ukradła i nie przykuła do łóżka, przez co nie może uczestniczyć w życiu Królestwa, ale po namyśle stwierdziłam, że Velve pewnie wolałaby dać mu więcej "czasu antenowego", żeby sobie trochę w fabule pouczestniczył...
To, że Hija okazała się pustą suką mnie akurat cieszy - wreszcie wyszło na moje. Słodki smak satysfakcji... No i Daimon wreszcie jest wolny, co nie cieszy mnie pewnie nawet w połowie tak bardzo, jak jego zdeklarowane fanki - ja gościa po prostu lubię i było mi go szkoda, bo ten związek zmieniał go stopniowo z destruktora w romantyczną paciaję. Teraz ma szansę być nadal Abaddonem. Swoją drogą, mimo opinii wariata, jako jedyny sprawia wrażenie w miarę zdrowego psychicznie.
W gruncie rzeczy rozczarował mnie fakt, że tak zarąbiście przemroczny, genialnie opisany rytuał służył ściągnięciu Hiji... Swoją drogą, nawet w Siewcy wątek Hiji i jej relacji z archaniołami był dla mnie dziwnie płaski... Niby elegancko opisany i wytłumaczony, ale i tak go nie czułam. Teraz fakt, że chłopcy sięgnęli po aż tak czarną magię, żeby ją ściągnąć... Cóż, nie zdobyłam się na reakcję inną niż *epic facepalm*. To już bardziej mi się podobał tamten stary pomysł Verso z odkurzaczem XD
Stanowczo najbardziej mnie wkurzyło rozwalenie przyjaźni Asmodeusza i Lampki (taa, "Lampy" powinno być... mają rację ci, co mówią, że niedługo będzie Żyrandol). Jeżeli jest jakiś fakt z kanonu Siewcy za który dałabym sobie ręce odrąbać, to na pewno za przyjaźć Moda i Lucia. Ech, no to teraz sobie będę machać kikucikami...
Zgadzam się z Lux w kwestii listy zaginięć. Ten Asmodeusz, to nie Asmodeusz.
No i, matko, kultowe już kabaretki do glanów. Czerwone. Ta czerwoność jest tu kluczowa. Przecież to niemożliwe, żeby tak wyglądała większość fanek Siewcy... (bo, nie oszukujmy się, ten wątek jest wyraźnie pisany pod publiczkę - "nie musisz być obłędnie piękna, ani oszałamiająco ubrana, jeżeli jesteś bystra i wygadana na pewno możesz zarwać demona!").

Ness

Strzygo, Strzygo! *podskok, podskok* ja kocham Michasia, tyle, że... tego Siewcowego. mrau.

sama Blanka jest urocza i sympatyczna. ale - uwaga - nie z Asmodeuszem. już bardziej pasowałaby mi do Michała (bluźnierstwo, bluźnierstwo!). odrobinę by go stonowała, z kolei słynne już czerwone kabaretki do glanów (których będę bronić do [usranej?] śmierci) mogłyby się mu spodobać. sam też nosi ciężkawe buciory.

dobra, moje glany są zjechane łażeniem w nich Zawsze i Wszędzie od ponad trzech lat i raczej noszone do bojówek. i krótkie. ale styl Blanki mi się podoba.

Strzyga

BLUŹNIERSTWO!!! No i błagam, dlaczego podejrzewamy ulubionych bohaterów o takie bezguście?... Ja wiem, że nie jest to najbardziej radykalny przykład bezguścia z możliwych, poza tym jeszcze czarne kabaretki pewnie bolałyby mnie mniej, ale (bez urazy, jeśli komuś to się podoba), czerwone kabaretki kojarzą mi się tak paskudnie burdelowo... (Spodziewałabym się teraz odzewu, że od burdeli do Asmodeusza jest niedaleko, ale on chyba jednak preferował styl nieco inny w swoich lokalach.)

Ness, ja się (poniekąd...) cieszę, że jest tu inna fanka Michała, ale jednak spytam z wyraźną złośliwością:
A o czym nasz uroczy Michaś, było nie było - jedynie prosty żołnierzyk, mógłby rozmawiać z Blanką-intelektualistką-w-kabaretkach?

jiraz

a mógłby jej tak Mod strzelić MakeoverXD To bym przeczytała^__^

Strzyga

Nasze wizje drugiej części Zbieracza idą w złym kierunku XD

Ness

Strzygo, hm... przyznaję, musiałabym się potężnie zastanowić. ale istnieje pewne prawdopodobieństwo, że Michał mógłby trochę złagodzić żołnierskie obyczaje dla Blanki. czy coś.
pieprzę straszne bzdury dzisiaj, wiem. mam aktualnie sporo na głowie i w ogóle nie powinnam się pojawiać na forach...

aha, czerwone kabaretki to w moim przypadku na dość konkretne wypady z konkretnymi ludźmi, w których towarzystwie wyglądam bardzo normalnie.
normalnie to raczej czarny i żółty, co wygląda bardziej po ludzku (i mam nadzieję mniej burdelowo).

kończę z offtopowaniem, bo samej mi się to co robię nie podoba. : )

Kesseg

No to zaczynamy "naleśniki z rozpierdolem" jak powiedział pewien filmowy bohater.

Świetliści niemal od razu przyjęli, że Abaddon zwariował do reszty - jest to wniosek sensowny, jako że najbliżej zetknął się z Cieniem a na dodatek już wcześniej był dość niestabilny emocjonalnie. No i te walki w SPC - wstyd, żal. Na dodatek ni stąd ni z owąd wyskakuje ze słowami: "Jasność kazała mi zniszczyć Ziemię". I to nie w sensie Końca Świata czy też raczej Czasów Ostatecznych, ale tak po prostu, bez powodu i ostrzeżenia. Lepiej założyć, że zwariował (nawet jeśli nie jest się do końca co tego przekonanym, bo to kupuje trochę czasu). No ale jaką inną alternatywę mieli? Poklepać go po plecach i powiedzieć: "Spoko, wysadzaj!"?