.:: SATOR ::.

Lukseja

Nie zgadzam się. Według mnie, anioł to ktoś, kto został poddany próbie i zachował swoją anielskość. Rafał nie został poddany żadnej próbie, jest za delikatny żeby naprawdę żyć.
Uważam, że jedynym prawdziwym aniołem tej książki jest Lucyfer, uratowany przez własny idealizm, romantyzm i głupotę.
A Asmodeusz moim zdaniem łudzi się dosyć często wyższym dobrem - sam umie je zrobić, Zgniły Chłopiec jest jego maską polityczną.
A co do Daimona, zgodzę się. Trochę jak emos, ale z fajnym stylem, tylko że to nie czyni fajnym samego Daimona.
Faktycznie Gabryś i Razjel są trochę puści. Też to widziałam, ale jakoś nigdy im tego nie liczyłam... Może próbowałam interpretować tak, jak życzyłaby sobie autorka?
Co to za, konkretnie, wersja Apokalipsy, gdzie to Rafael będzie odpowiedzialny za koniec ludzkości?

Velveten

No i ja love tę osobę powyżej Very Happy

Wszystko się zgadza - więcej roli dla Rafałka, bo chłopina ledwo wygląda łebkiem zza fabuły, a Daimon jest za bardzo "super, cool i przebiśnieg" XD

Lukseja

O Jezu Velve, padłam.
Ten tekst... sorry za OT ale taki tekst jak "super, cool i przebiśnieg" musi być zauważony i doceniony...

Velveten

To tylko nowy język artystycznej bohemy krakowskiej Very Happy

jiraz

Velveten

ok-ej...skoro aż tak się bijesz...<ręce w górze> -_-"

jiraz

Hm?
Do mnie to?

Znaczy, zostałam zapytana, to odpowiadam tak, żeby było wyraźnieXD

...lubi pisać eseje na interesujące mnie tematy, lolXD

Kaczuszk@

Lukseja

Zaśmierdziało mi apokryfem, nie żebym miała coś przeciwko. Smile

Księga Enocha, Henocha, jak to się mówi, jest "niekanoniczna", a oczywiście wpływy islamu na archaniołków są jasne i oczywiste. Kurde, ja rozumiem, że on może być zamieszany w koniec świata.
Ale cenię sobie swoją ignorancję i niedowiarstwo w reszcie tekstu. Sama Biblia twierdzi, że Rafael jakoby położył samego Asmodeusza, w sławetnej Księdze Tobiasza, ale jakoś nie umiem w to uwierzyć. Więc wizja kwiczącego Azazela, także z powodu Rafała, nie umie utrzymać się w mej wyobraźni.
W pełni szanuję twoją wizję, Jiraz, tym bardziej, że znam swoją. Ja po prostu lubię widzieć w Mrocznych takie potęgi i książki Kossakowskiej bardzo wpłynęły na moje wyobrażenia. Nie będę jednak podważać cudzych teorii.
Ale nie zgadzam się z przyrównaniem Rafaela do Lucyfera. Dla mnie jeden jest zdecydowanie niewarty uwielbienia jako postać Kossakowskiej (kto wie, jak jest naprawdę), a drugi, czyli tatuś, jest niemalże Panem Bogiem (także jako postać Kossakowskiej).
I zgadzam się w 100% jeszcze w jednej rzeczy: bohaterowie nie są dość opisani, czego dowodem jest choćby potworna ambiwalencja Asmodeusza w sposobie postępowania. Wręcz jakby byli dwaj: Zgniły Chłopiec i Asmodeusz. Ja kocham obydwu, ale to nie ten temat... Smile

A ty, Kaczuszko, czytaj tę literaturę staropolską. Jak wyczaisz jakiś ciekawy apokryf, daj mi znać, bo tak się składa, że piszę o nich olimpiadę i kwiczę jak Azazel w księdze Henocha, bo nie umiem tego ogarnąć Smile

O-Ren

Pomimo tego, że Maja poświęciła Rafałowi naprawdę minimalną część fabuły, naszkicowała wyrazistą postać, o której trudno zmienić zdanie pod kątem książki.
Ogólnie autorka zrewolucjonizowała wyobrażenie o aniołach. Bardzo mi się to podoba (w końcu jestem wierną fanką tejże książki xD) jednakże w pewnych momentach bywa to denerwujące. Wkurzam się i mam pretensje o to, że pani Kossakowska uczyniła z Michała debila. Dla mnie to grzech niepojęty, ponieważ bądź, co bądź Archanioł Michael jest według Chrześcijaństwa, Judaizmu i Islamu najwyższym i najpotężniejszym aniołem. W ''Siewcy'' Jego rola została znacznie pominięta, a szkoda bo to naprawdę mogłaby być ciekawa postać.

MonosMoon

Moja ulubiona postać to Daimon Wink

Ma niezły styl, no i ostatnio zauważyłam że chyba mam słabość do leciutko (ale tak naprawdę leciutko) emowatych bohaterów. A poza tym rozbrajał mnie niektórymi tekstami Very Happy

Lukseja

Daimon... moja przyjaciółka (nie Issay tym razem) ( w ogóle jakie głupie jest to określenie 'przyjaciółka'. Jak psiapsiółka, psiapsiółeczka...) no więc jedna z moich ukochanych kobiet (pod nazwą Dinturiel, a ja mówię na nią Dinturieal) właśnie połknęła Siewcę i Obrońców.
Straciła w mych oczach połowę blasku, gdyż ASMODEUSZ JEJ NIE RUSZYŁ.
Kazałam czytać drugi raz, cholerze jednej. W pysk dostała, przeprosiła i będzie ponownie czytać z naciskiem na zrozumienie, dlaczego Asmodeusz wielkim demonem był.
Jak na razie ruszył Daimon jest dla niej postacią pozbawioną jakiejkolwiek tajemniczości - ona go w pełni rozumie, a jednocześnie lubi.
Ja tam nie lubię Daimona, nudzi mnie on i ostatnio odkryłam, że Asmodeusz (świeć Lucyferze nad jego duszą, nim i w ogóle, bo Mod jest drugim cudem Otchłani) musiałby jednak być jeszcze paskudniejszy, coby mnie nie znudzić.
Kurde, co ja się tak degeneruję?

O-Ren

Ostatnio przed snem kolejny raz wertowałam strony Siewcy i sympatia do Gabrysia wzrosła łehehe. Daimon zdobył u mnie punkt, Hija również, a Asmodeusz powoli zaczyna być na równi z Dżibrilem xD

Lukseja

Widzę, O-Ren, że zaczynasz rozumieć co dobre:)

Issay

Lux, jednocześnie z Asmodeuszem w oczach O-Ren zyskała Hija, więc ja bym nie przesadzała z entuzjazmem...

Moim ulubieńcem nadal pozostaje Razjel. Nieodmiennie przypomina mi Talleyranda...

Marcina

Issay, Talleyranda to może Gabryś przypominać... Razjel jest zbyt uczciwy, a Gabryś akurat dostatecznie spolitykowany.
Tak moim zdaniem. Very Happy

Strzyga

Lukseja

Widzisz, dla mnie to jest cała teoria. Bo ja w pierwszym odruchu przeczytania książki w roku 2002 uznałam, że Asmodeusz jest najpaskudniejszy i najgorszy. Polubiłam nawet to ścierwo Samaela (sory, Verso) ale Zgnilec mnie odrzucił, omijałam kartki z nim przy ponownym czytaniu.
A jak skończyłam czternaście lat, pozmieniało się. Kiedy po pewnym czasie sięgnęłam po książkę, zaczęłam po raz pierwszy śmiać się z wypowiedzi pana Złotoustego. Choćby słynne "...widzisz, jego głowa nadziana na włócznię stanowi właśnie wątpliwą ozdobę drogi wiodącej do Jeziora Płomieni. Prezentuje się całkiem ciekawie w asyście łebków twoich wnuków." - zachwycałam się tym.
Ale nie umiałam lubić postaci tak złej, tak zepsutej.
A jako psycholog z marzenia, zaczęłam analizować Asmodeusza z Siewcy i Obrońców. Może on nie taki paskudny? W końcu wydaje się, że to dwie różne postacie, w dwóch książkach.
Doszłam do wniosku, że trzeba oddzielić Asmodeusza od Zgniłego Chłopca. Ale to nie jest przecież jakieś dysocjacyjne zaburzenie osobowości, facet jest zarówno putinowatym politykiem jak i romantycznym mężczyzną.
Więc jak, do cholery, może się nazywać punkt zetknięcia tych dwóch?
Odpowiedź jest równie oczywista, co trudna.
Lucyfer.
Asmodeusz jest taki, jak tego ktoś potrzebuje. Dla tych, na których mu zależy, staje się zaspokojeniem. Po prostu dlatego, że wie czego chce, jest odpowiedzialny i lojalny. Dlatego cudowny kochanek Jashmin, idiota zakochany w Sarze (ta miłość jest dla mnie dowodem na to, że każdy chłop musi conajmniej raz w życiu zdurnieć) i przyjaciel Lucyfera pozostają jedną osobą. Którą trudno zrozumieć, ale jest to możliwe.
Pozostaje tylko moralny aspekt okrucieństwa Zgniłego Chłopca. W końcu zabija setki dla jednostki, a przecież wiemy, że ma swoje zasady, swój kodeks.
Nazwałabym to zbrodnią z afektu. Dla Lucyfera, jak ofiary z krwi u stóp najpiękniejszego z archaniołów.
I tego też nie mogłam zrozumieć, dopóki nie pojęłam, kim jest Lucyfer.
W momencie, kiedy stał się on dla mnie poselstwem Światła w Otchłani, idiotą i naiwniakiem, najpiękniejszym aniołem kiedykolwiek, zrozumiałam, dlaczego Asmodeusz ceni go sobie więcej niż setki bezimiennych istot, które zginą dla bezpieczeństwa szarookiego.
Ja też bym dla niego zabijała.
A dla nich obydwu to nawet wskrzeszałabym zmarłych. Smile

Strzyga

Generalnie zgadzam się z twoją teorią - trudno się z nią nie zgodzić, zważywszy, że wszystko tak przepięknie uzasadniłaś. Jednak mam pewne uwagi. Odniosłam dziwne wrażenie, że nadal zakładamy, że Asmodeusz jest naprawdę dobry i czuły, a Zgniły Chłopiec to tylko poza wymuszona przyjaźnią (miłością?) do Lucyfera. Bo Lucyfer potrzebuje kogoś, kto by go zawsze wspierał, za niego władał Głębią i za niego zabijał. Więc Asmodeusz, jako jego przyjaciel, ten obowiązek bierze na siebie. I niejako również z siebie składa ofiarę, bo dla wszystkich jest okrutnym, bezdusznym Zgniłym Chłopcem, podczas gdy może chciałby pokazać, że tak naprawdę jest lepszy.
Cóż, to już raczej galopująca nadinterpretacja, ale czasem widzę tendencję do takiego podchodzenia do sprawy. A to mi się bardzo nie podoba. Bo nie da się jednak całkiem rozdzielić Asmodeusza i Zgniłego Chłopca, bo Zgniły Chłopiec to jego integralna część.
Wiem, że tutaj nie ma raczej kultu dobrego, uroczego, delikatnego Asmodeusza, ale ostatnio się zdenerwowałam, bo znalazłam KOLEJNY fanfik Lucio/Mod i mało nie roztrzaskałam monitora. Autorki (a w tym wypadku raczej aŁtorki) uparcie trzymają się wersji, że Asmodeusz jest delikatny, wrażliwy i słodki. Zgniły Chłopiec ginie pod okrutną warstwą lukru.

Lukseja

Dobrze myślisz, Strzygo.
Ofiara przestaje być ofiarą, a staje się czymś zupełnie innym, gdy pomyślisz o odpowiedzialności. Przecież Asmodeusz wie, co robi. On podejmuje decyzje o wzięciu czegoś tam na barki i nie skarży się, bo sam tego chciał.
A fanfiki czytałam chyba wszystkie, ale do tego słodkiego wyślij mi proszę linka, a nuż widelec mnie ominął.
Ja hołduję teorii, że Asmodeusz może być bardzo delikatny, bardzo słodki i bardzo kochany... bo ktoś kto umie być tak męski nie będzie spedalony nawet przez te nieszczęsne klejnoty we włosach, które dla mnie są chyba jego największą wadą.
Wystarczy sobie przypomnieć Maraksa, Forfaksa, i siedmiu mężów.
Nie, Asmodeusz w głębi siebie samego z pewnością nie jest pokryty lukrem.
Zawsze wyobrażałam go sobie pachnącego zimnym wiatrem, papieorsami i skórą płaszcza.
Dość tego, bo zemdleję przed monitorem.