.:: SATOR ::.

Lilith

Pewnie, że się wciąga. Demonica, wespół w zespół ze swym bratem demonem, dobrze wiedziała, co robiła, ograniczając młodzieży dostęp do mistrza. Poza tym - zakazany owoc lepiej smakuje, czyż nie? A swoją drogą, gdzie już doszłaś i co Artek na to? (znaczy z grubsza się domyślam, że jak na lato, ale jakoś ciekawa jestem).

Salladin

Sapkowski pisze świetnie aczkolwiek wydaje mi się, że im starsze książki tym są lepsze. Moim numer jeden z jego twórczości jest i na zawsze pozostanie saga wiedźmińska chociażby dlatego, że to właśnie w niej Sapkowski pokazał najbardziej wyobraźnię jaką posiada. Co innego jest umiejscowić akcje w świecie, na temat którego można znaleźć (a nawet trzeba!) informacje jak w Trylogii Husyckiej, a co innego jest stworzyć świat od podstaw (jak ma to miejsce w sadze o wiedźminie). A Żmija średnio mi się podobała (pomimo, iż akcja rozgrywała się w ulubionej przeze mnie szerokości geograficznej Wink

). No i ważne - Sapkowskie nie jest autorem, który przemawia do wszystkich, za dużo u niego przekleństw, brutalności i przelewu krwi. Co jednak nie umniejsza faktu, że wiedźmin niesamowicie mi się podoba.

Piekielni

Na razie jeszcze stosunkowo nie daleko, skończyliśmy już z córeczką Foltesta i zapoznajemy się właśnie z Nenneke. Nii - san jokoś się z tym pogodził i nawet nie bardzo marudził, ale twierdzi, że Ostatnie życzenie to mamy zdublowane i się pyta, jak ci się spało, jak byłaś wtedy w Empiku, czy skąd je tam masz.

Lilith

E? Na pewno? Cholera, nie wiem, czy jedno nie jest cioci tereski? Trzeba sprawdzić, może by się dało wymienić na coś innego...

Kaczuszk@

Lilith

Ależ to przecież cały czas o Sapkowskim...

Kossakowska rzadziej robi te okropieństwa z naszymi ulubionymi bohaterami XD

Usunęłam kilka następnych postów. K.

Lilith

[Usunięte.]

Grzecznie wracając do tematu - to jaka jest wasza ulubiona postać z książek Sapkowskiego?

Piekielni

Geralt. Jaskier. I ten Smok Trzy Kawki! I ten, no... Jak on się nazywał... Ten Sylwan! Torque? Chyba Torque, dzięki Nii - san! A królowa Calanthe też była niezła ^ ^

Fiodor

Jaskier. Właściwie jedyna postać, jaką lubię.

Merkavoth

Smok Borch-ze-strzykawki był niezgorszy, choć zepsułem sobie jego wizerunek odpowiednikiem filmowym.

Osobiście przypadli mi do gustu:
- niejaki Leo Bonhart, dla samego faktu bycia badassem;
- Coen, młody wiedźmin;
- Zoltan - przezajebisty krasnolud z nieodłącznym Dudą;
- Emiel Regissssssssshy hy hy hy.... Very Happy

No i, rzecz jasna, sam Geralt.

Piekielni

Jaskier rządzi, yeah!

Marcina

Milva i Regis. Najlepiej w zestawie.
Młody Nilfgaardczyk który nie był Nifgaardczykiem czyli Cahir Wink

I Geralta z Yennefer też lubię.

Ciri nie cierpię. Najbardziej antypatyczna główna bohaterka jaką znam Smile

Lilith

A ja Ciri bardzo lubię. I Cahira. W zestawie ;P. W sumie lubię całą drużynę Geralta (najgenialniejsza scena, jak gotowali zupę XD). Oraz królową Calanthe. Torque też był fajny ^_^. I ten rycerz z Toussaint... No i ten król od Zulejki, który zawsze cytował Lebiodę Smile

Kesseg

A była w Wiedźminie postać, której szczerze można było nie lubić? Poza pewnymi dupkami z zakonu róży oczywiście?

Lukseja

Cały zakon Suk na Montecalvo. Aż mi się gęba wykrzywiała jak czytałam.

Lilith

Ja nie lubiłam Bonharta i Vilgefortza, i ktoś mnie tam chyba jeszcze wkurzał... A zlubianych - no właśnie, Coen też był fajny i krasnoludy. "My byliśmy krzynkę pijani, a one diablo szybkie..." Mnie tam panie z Montecalvo nie przeszkadzały (może z wyjątkiem kilku momentów... No dobrze, bywały denerwujące).

Fiodor

Ja szczerze nie znosiłam Ciri. Jezu, jakie to marysuistyczne było...

Piekielni

Mary jakie?! Aha, czekaj... To od Mary Sue?

Fiodor

Dokładnie.

Kesseg

Tu się muszę nie zgodzić. Bonhart i Vilgefortz byli złymi postaciami bardzo dobrze skonstruowanymi, przekonywującymi i nie zasługują na nienawiść. Bonhart to momentami nawet sympatyczny mi się wydawał.

Nie uważam też żeby Ciri była "marysuistyczna". Wprawdzie zdobywała sporo różnych mocy oraz miała tragiczne aspekty przeszłości, ale szczerze wątpię by to wystarczało do takiego określenia jej. Nie była szczególnie piękną, zadufaną w sobie femme fatale, ani też pozbawionym wad cud-dzieckiem, które pławi się w szczęściu i sukcesach. Nawet arogancję dostrzegamy w niej głównie (jeśli nie jedynie), gdy była małym dzieckiem.