.:: SATOR ::.

Ag

Napisane pod wpływem impulsu i dużej ilości "Ostatni raz" Bartosiewicz. Czekam na krytykę Wink

***

Kiedy spotkali się po raz pierwszy właśnie zakończyła pewien rozdział w swoim życiu. Nie była zbyt trzeźwa. Prawdę mówiąc była zupełnie pijana. I powoli oswajała się z decyzją o zakończeniu wszystkiego raz a porządnie. Bez pytania, przysiadł się do jej stolika. Też nie wyglądał najlepiej, choć jego nigdy nie posądziłaby o takie myśli. Nigdy. Nie pamiętała o czym wtedy rozmawiali. W każdym razie skończyło się tym, że zabrała kurtkę, zamówili taksówkę i pojechali do niej.

Kochali się nieporadnie, jakby do końca nie wiedzieli co robić, ale bardzo chcieli nadrobić to dobrą wolą i entuzjazmem. Kiedy po wszystkim odkrył, że był to jej pierwszy raz, był zaskoczony. Była zdecydowanie za stara, by zaliczyć ją do dziewczynek rozpaczliwie starających się stracić cnotę z byle kim. I za ładna na desperatkę.
Nie spytał.

Wyszedł kiedy spała. Została sama w zimnej pościeli, paląc jednego papierosa za drugim. Ale już nie myślała o śmierci.

Zdziwiła się kiedy wrócił. Nie spodziewała się, że była dla niego czymś więcej niż przygodą na jedną noc. Ale gdy pojawił się w drzwiach jej domu, w przemoczonym płaszczu i z przesiąkniętymi deszczem włosami, bez słowa wpuściła go i poszła nastawić wodę.

Nigdy nie zadawała żadnych pytań. A on nic jej o sobie nie mówił. Jasne, przedstawił się. Ale po co miałaby zadawać sobie trud zapamiętywania wymyślonych imion? Nie wiedziała kim jest, gdzie pracuje, skąd pochodzi. Nigdy nie opowiadał jej o sobie. W ogóle mało mówił.

Była jego kochanką. Jego dziwką. Dziwką pana tajemnic, jak czasem myślała o sobie z goryczą.

Ale wracał. Coraz bardziej zmęczony, przybity, coraz chudszy. Wieszał płaszcz w przedpokoju, z wdzięcznością przyjmował kubek kawy lub herbaty a potem, nie dopijając do końca brał ją na ręce i zanosił do łóżka.

Czasem zostawał z nią dłużej. Przynosił dziwne księgi pisane w nieznanych językach i czytał je wyciągając długie nogi w stronę kominka. Siadała wtedy w drugim fotelu i wyciągała szkicownik. Nie miał nic przeciwko. Miała całą teczkę jego portretów. Na później.

Bo każdy sen kiedyś się skończy.

Marcina

Podobało mi się. Nie jest to stylistyczne mistrzostwo, ale jakieś takie słodko-gorzkie, deszczowe, jesienne, razjelowate... ładne. Jako fanka Pana Tajemnic stwierdzam, że ładne. Podobało mi się.

Ag

Dzięki

Jakby się komuś chciało powyłapywać błędy stylistyczne byłabym bardzo wdzięczna. Bo ja to czytałam chyba z 50 razy i więcej sama nie znajdę.

Aisha

Nie chodzi mi o błędy stylistyczne. To znowu będzie bardziej, jak to nazywam, impresja, niż komentarz. Pisze wrażeniami, odczuciami, bo tylko tak mogę.
Ag, po raz pierwszy nie podoba mi się coś Twojego... I nie potrafię powiedzieć dlaczego. Jakoś... nie. Może dlatego, że to nie do końca Razjel?Ale może też to nie miał być Razjel, nie wiem. Nie przekonuje mnie też bohaterka. Jakaś taka nieprawdziwa, trywialnie - tragiczna, nie umiem tego określić inaczej. Taka uduchowiona, tragiczno - smutna na niby. Nie ma w tym prawdy. Ani w nim ani w niej.
Ale może się czepiam. Jestem wszak starsza panią Wink

Vida Heila

Hmm ...
Takie ... dziwne. Jak każde takie napisane pod wpływem impulsu i do piosenki xD
ale ładne

NightFury

Generalnie jest ok,ale Twój Razjel nie pasuje mi do Razjela Kossakowskiej Neutral

Suzu

Uwielbiam Razjela anioł

To chodząca tajemnica...