.:: SATOR ::.

Lilith

No cóż, trudno się dziwić, że nie chciał zdradzić swojej tajemnicy dziwnemu gościowi, który ni z tego ni z owego pojawił się w lochu... Bogowie, co go spotkało? Nie zdołał się jednak ukryć... Syriusz. Syriusz, Syriusz, Syriusz.
- Zapewne... - kaszlnęłam, czując, że strach dławi mnie w gardle - Zapewne nie możesz... Zabrać go stamtąd... Albo przenieść mnie do niego?

Kesseg

- Oczywiście, że mogę! - oświadczył gwałtownie - Ale nie chcę! Poza tym i tak by go to zabiło, co nikomu raczej nie służy. Ciebie również mógłbym przenieść do niego, ale w kwestii powrotu jest ten sam problem. Wy, śmiertelni, jesteście zbyt delikatni...

Lilith

Zabić, to mnie zabije taki sposób mówienia. "Nie" to znaczy "nie" i prawdę rzekłszy, guzik mnie obchodził powód. Moje serce gwałtownie przyspieszyło przy tym jego głupim "mogę", po czym oczywiście musiała przyjść część dalsza. Moje nerwy nie wytrzymały, skuliłam się, rozpaczliwie starając się szlochać na tyle cicho, żeby nie obudzić pozostałych. Byłam zmęczona, straszliwie zmęczona... Stop. Jeżeli pozwolę sobie na takie myśli, zostanę na resztę życia tą skuloną ofiarą losu. Już raz przez to przeszłam i teraz też dam sobie radę. Trzeba pomyśleć.
- Czyli nie dowiedziałeś się, gdzie jest Znająca Dni? - upewniłam się. - W takim razie mam propozycję. Odnajdę ją dla ciebie i obudzę, ale w zamian za to ty i twoja pani pomożecie mi odnaleźć oraz uwolnić Syriusza. Co ty na to?

Kesseg

Twarz Dyzia błyskawicznie rozjaśniła się w szerokim uśmiechu.
- Zrobisz to dla mnie? Zgoda, zgoda! - złapał dłoń Lianny i potrząsnął nią.
Następnie odsunął się, złapał za głowę i zaczął kołysać w przód i w tył.
- Tyle myśli i uczuć naraz, przegrzewam się chyba... - mruknął do siebie.
Zaczął nerwowo chodzić w tę i z powrotem po pokoju.
- Chyba skoczę do Stygii, muszę ochłonąć... życzę wam dobrej nocy. Do zobaczenia rano! - to powiedziawszy pstryknął palcami i zniknął.

Lilith

Delikatnie rzecz ujmując, kręciło mi się lekko w głowie. Obawiałam się trochę, czy nadmiar myśli nie przeszkodzi snowi, ale jednocześnie całe ciało z każdą chwilą stawało się coraz cięższe, a umysł ogarniało otępienie. Wsunęłam się pod kołdrę i zasnęłam błyskawicznie.

Obudziło mnie wpadające przez okno światło. Pokój był pusty, najwyraźniej pozostali już wstali. Umyłam twarz i zeszłam na dół, zastanawiając się, jak poszło Rafiemu i czy wydarzenia z nocy aby na pewno nie były snem...

Ku mojemu zawodowi, w sali nie było ani Raenefa, ani Dyzia. Poczułam mimowolny skurcz niepokoju i skupiłam się na tym, żeby wypośrodkować uczucia. Jeżeli to prawda, będziemy próbować, jeżeli zniknął i zapomniał, albo to był tylko sen, to trudny, nie będziemy się tym przejmować, niebędziemyniebędziemyniebędziemy...
Zmusiłam się do zwykłego,energicznego uśmiechu i dosiadłam się do milczących Leny i Cosimo. Opowiedziałam im o wszystkim, co się wydarzyło w nocy.
- Jeżeli Dyzio nie zniknął na dobre, zamierzam dotrzymać swojej części obietnicy - stwierdziłam. - Co o tym myślicie i czy chcecie wciąż mi towarzyszyć?

Nycia

Dzięki Bogini, że zjawiła się pani Lianna bo bym chyba oszalała! Ja rozumiem, że można być małomównym ale nie do tego stopnia! Nie było nawet Dyzia, a Pii spał po całej nocy poszukiwania jedzenia. Chyba się najadł skoro zaraz po powrocie zapadł w taki głęboki sen...
-Pani Lianno obiecałam, że pani pomogę i nie zmieniłam zdania. I tak nie mam gdzie pójść więc pani jest dla mnie wybawieniem. Martwi mnie tylko Znająca dni. Czy nie będzie wściekła kiedy ją obudzimy? Ja nie chcę znać swojej przyszłości! Co to za poszukiwacz przygód, który wie co go spotka i gdzie pójdzie później...

Andate

Nie lubię zawracać w połowie drogi, zwłaszcza kiedy zarówno sama droga jak i jej cel wydają się tak ciekawe. Miałem swoje powody, żeby dalej towarzyszyć Liannie. Jeśli istniało coś takiego, jak przeznaczenie, to przeznaczenie moje i handlarki splotło się w chwili, kiedy ją zobaczyłem i czułem, że prędko się nie rozłączą. Co ma być, to będzie.
-Idę z tobą, Lianno.- powiedziałem, nie siląc się na wyjaśnienia.

Lilith

- Dzięki - uśmiechnęłam się lekko - pozostaje tylko czekać, czy zjawi się nasz dziwny znajomy... i Raenef. Któreś z was wie coś o nim? Pojawił się na noc?

Nycia

-Nie-pokręciłam głową- Ostatni raz widziałam go wczoraj wieczorem pod gospodą. Boję się, że coś mu się mogło stać... Może powinniśmy pójść do tej karczmy gdzie mieli iść i o nich popytać?

Lilith

- Chodźmy w takim razie. Mam nadzieję, że nie zastaniemy tam takiej ruiny jak w "Świetlistej Tarczy"... - westchnęłam. - Na wszelki wypadek weźcie wszystko ze sobą.
Po chwili cała nasza trójka wyszła na zalaną słońcem ulicę i ruszyliśmy w stronę karczmy, w której przypuszczalnie noc spędzili Raenef i Różyczka.

Kesseg

W "Śmierdzącym Szczurze" nikt nie kojarzył Rafiego ani Różyczki więc czym prędzej opuściliście to zakazane miejsce. Wychodząc wpadliście na Dyzia, który w ludzkiej formie akurat się tam teleportował.
- Na dziewięć igieł zbożowego jeża! - zaklął - Wiecie jak się przestraszyłem, kiedy was nie było tam, gdzie was zostawiłem? - zapytał - Miałem blisko gwiazdyliard wizji waszej bezsensownej i bolesnej śmierci, która w dodatku złośliwie pokrzyżowałaby moje plany! - złościł się - Nie straszcie mnie tak nigdy więcej!

Lilith

- Wybacz, miałam podobne wizje, kiedy nie pojawiłeś się na śniadaniu - ucięłam - Nie wiesz przypadkiem, gdzie zniknęła twoja pani i czy przypadkiem nie ma ze sobą jakiegoś półdemona?

Kesseg

- Cóż, to bardzo możliwe. - odparł Dyzio - Uprowadziła waszego półdemona? Nie bójcie się, odda go, gdy się znudzi. A teraz do rzeczy: co planujecie?

Lilith

Zastanowiłam się chwilę. Wolałabym mieć pewność, że Rafi jest z Różyczką i wszystko gra, ale w moim mózgu lśniły jaskrawo słowa "w podziemnym lochu..." No cóż, w końcu to półdemon. Na pewno jakoś sobie poradzi.
- W górach jakieś pół dnia stąd mieszka mój znajomy, który jest badaczem i fanem legendy o Znającej Dni. Jeżeli ktoś może mieć jakiś pomysł co do położenia jej kryjówki, to tylko on. Nawiasem mówiąc, masz świadomość, że bez medalionu, który najprawdopodobniej ma twoja pani, nie obudzę Wróżki?

Kesseg

- Cóż, pozostaje więc mieć nadzieję, że wrócą szybciej niż później. - Dyzio wzruszył ramionami - Tymczasem odszukajcie miejsce, w którym została ukryta. W swoim czasie dostarczę wam medalion. - zapewnił.

Lilith

- Idziesz z nami w góry czy taka wędrówka jest dla ciebie zbyt nudna? - zapytałam, kierując się w stronę bramy. Po drodze zakupiliśmy trochę żywności oraz uzupełniliśmy bukłaki i wkrótce znaleźliśmy się poza murami miasta.

Kesseg

- Cóż, chyba raczej zacznę kombinować jak okiełznać Znającą po jej uwolnieniu. - odparł swobodnie - No i jak uwolnić twojego męża, oczywiście...

Lilith

Oby zastanowił się nad tym dobrze, pomyślałam, ale odpuściłam sobie komentarz. Dyzio zniknął, a my kilka godzin później, umęczeni wspinaczką, zapukaliśmy do drzwi mojego przyjaciela...

Kesseg

(To twój przyjaciel, więc opisz jego i jego dom. Ten post zostanie później usunięty.)

Lilith

Oki...

Galard mieszkał w górskiej jaskini, zaopatrzonej jednak w solidne drzwi z grubego drewna, które wykonał własnoręcznie. Owalna grota mieściła w sobie łóżko, stół, krzesło i kilka niskich komód, przy czym większość powierzchni pokrywały gęste, bogate rzeźbienia, niektóre wypolerowane do połysku, inne wyraźnie świeże, a jeszcze inne nieskończone. Galard uwielbiał rzeźbić. Po lewej stronie jaskini, w skalnej wnęce, znajdowały się jeszcze jedne drzwi, również pokryte reliefami. Za nimi, jak wiedziałam, znajdował się labirynt naturalnych jaskiń, wypełnionych półkami z książkami, manuskryptami i zeszytami... Oraz drzwiami. Ażurowymi, delikatnymi drzwiami, rzeźbionymi tyle razy, że nic więcej nie dało się zmieścić, a grube drewno zostało w niektórych miejscach przetarte na wylot. Kiedy w jaskini pojawiały się przeciągi, był to znak, że drzwi są ukończone.

Sam Galard, wbrew temu, czego można by się spodziewać, nie wyglądał na starca - wysoki, umięśniony młody mężczyzna, zaplatający brązowe, intensywnie się kręcące włosy w opadający za łopatki warkocz. W pociągłej, jasnej twarzy błyszczały bystre, piwne oczy, podkreślone krzaczastymi brwiami. Wyglądał na około dwadzieścia lat, ale tak samo było, kiedy poznaliśmy go, ja i Syriusz - dwie dekady temu, więc zapewne nie był zwykłym śmiertelnikiem. Na co dzień spokojny i wyciszony, przypominał znającego własną siłę niedźwiedzia, który nie musi nikomu udowadniać swojej potęgi, bo zdaje sobie sprawę z tego, że ma nad wszystkimi przewagę. Do ludzi nigdy się garnął, chociaż jeżeli ktoś się sam zjawił, doznawał gościnnego przyjęcia. Góry były jego żywiołem, znał wszystkie ich tajemnice - a drugą po rzeźbieniu pasją były historie. Kupował książki (kilka miał ode mnie) a także spisywał ustne podania i opowieści, przygody ludzi, którzy do niego trafili, albo których spotkał gdzieś na szlaku.